İNSANLIĞI UNUTMUŞ GİBİYİZ

YAŞAR EYİCE *- GÜZELLİKLERİ KAYBETMEYELİM Af etmek, insanlığın şerefindendir. Ama içimizde, ‘aklı başında!’ diye bildiğimiz bazılarının şöyle düşündüklerini, hatta yazdıklarını bile görüyoruz; ‘Af etmeyin! Varsın, kibirli desinler! Gaddar, kötü desinler! Varsın, nefret etsinler! Ama kalbinize inen şeyleri af etmeyin! Onlar yaparken sorun yoktu da, siz af etmeyince mi kötü olacaksınız? Bırakın kötü bilsinler!’ Ve devam ediyorlar: ‘Bizim yolumuz insanlıktan geçer!’ Neyse ki, ‘vurun, kırın, dövün!’ demiyorlar… Sadece ‘af etmeyin!’ diyerek olayı geçiştiriyorlar… Acaba ‘Hoşgörü!’ desek bu sözcüğü nasıl algılıyorlar… Bence bu görüşte olanlar, ‘Dişe diş!’ diye büyüyüp, yetişenler… Bu yüzden lügatlarında ‘Af etmek!’ sözcüğü yer almıyor… Franz Kafka’nın şu sözü zaman zaman aklıma geliyor: ‘Konuşurken, kendinizi kesinlikle kısıtlamayın; Gerçeği gümbür gümbür söyleyin!’ Ama bir de şu görüş var; ‘Olgun ve akıllı kişilerde zerre kadar kibir bulunmaz. Meyvesi çok olan ağacın dalı başını yere eğer…...